In 1932 trouwde Alois Scheurich met Eugenie, de dochter van zijn compagnon Greulich. In 1938 kochten ze in Kleinheubach ( Frankfurt) de boerderij de ‘Schwarzen Adler am Hirschplatz’ aan.
Tijdens de tweede wereldoorlog viel de verkoop en productie helemaal stil.
Tijdens de tweede wereldoorlog viel de verkoop en productie helemaal stil.
in 1946 werd de groothandel in porselein en gebruikskeramiek weerom verder gezet.
In 1954 stopte Scheurich met de groothandelsactiviteiten en werd de firma Scheurich KG Keramikfabrik opgericht. Men richtte zich helemaal op het zelf vervaardigen van keramiek.
Aanvankelijk maakten men er vooral sierkeramiek voor jaarmarkten. Vervolgens stapte men over op de productie van: vazen, figuren, schalen, wandtegels en lampvoeten.
De klei die nodig was voor de productie van het keramiek moest per vrachtwagen vanuit het Westerwald (bekendste Duitse keramiekregio) aangevoerd worden.
De klei die nodig was voor de productie van het keramiek moest per vrachtwagen vanuit het Westerwald (bekendste Duitse keramiekregio) aangevoerd worden.
Het ontbrak hen ook aan vakmensen die ervaring hadden met industriële keramiekproductie. Deze mensen werden door Scheurich deels uit het Westerwald gehaald en deels uit de porseleinindustrie. Zij brachten kennis en vaardigheden met zich mee en waren bereid om nieuwe experimentele wegen in te slaan.
Alois Scheurich was niet alleen zakenman maar stelde ook de oude productiemethoden en technieken ter discussie. Typisch voor hem als leek is dat hij nooit tevreden was met het gebruikelijke en traditionele en dat hij de productie rationaliseren en verbeteren wilde.
Scheurichs hegemonie begon aan het eind van de jaren zestig. Scheurich hield zijn prijzen laag en gecombineerd met in de smaak vallende designs zorgde dat voor een miljoenenomzet.
De strategie van Scheurich daarbij was even simpel als doeltreffend, dezelfde modellen werden telkens van andere decoraties voorzien. De ontwerpen werden twee maal per jaar aan de veranderende smaak van het publiek aangepast.
De belangrijkste ontwerpers waren: Heinz Siery, A. Seidel, Monica Schödel-Müller, Werner Nowka.
De meest succesvolle vaasmodellen zijn er in tientallen glazuuruitvoeringen (decors). Heinz Siery ontwierp vaasmodel 271-22 in 1959 en die ging decennia lang met de mode mee. Een andere belangrijke designer voor de vormen was A. Seidel. De belangrijkste designer voor de glazuren was Oswald Kleudgen. Enkele bekende motieven zijn Montignac (1972-1973; handgeschilderd), Amsterdam (uienmotief/Zwiebeldekor; 1974-1975).
Sommige designs werden speciaal voor exportdoeleinden gemaakt; op de bodem van die vazen staat geen West Germany, maar `foreign'. Toch kwamen ook vazen met 'foreign' op de thuismarkt terecht.
De vazen werden bij 1000 graden gebakken en kwamen uit gietvormen. De meest extreme glazuren en patronen bleven in West-Duitsland. Rode en oranje vazen werden het beste verkocht. Gele en paarse minder. Grote vloervazen kostten destijds 40-50 Deutsche Mark (20-25 euro) per stuk en waren te koop in de warenhuizen Karstadt en Kaufhof.
Sommige designs werden speciaal voor exportdoeleinden gemaakt; op de bodem van die vazen staat geen West Germany, maar `foreign'. Toch kwamen ook vazen met 'foreign' op de thuismarkt terecht.
De vazen werden bij 1000 graden gebakken en kwamen uit gietvormen. De meest extreme glazuren en patronen bleven in West-Duitsland. Rode en oranje vazen werden het beste verkocht. Gele en paarse minder. Grote vloervazen kostten destijds 40-50 Deutsche Mark (20-25 euro) per stuk en waren te koop in de warenhuizen Karstadt en Kaufhof.
Van elke vaas zijn minstens 500 stuks vervaardigd. In de jaren tachtig begon Scheurich met het maken van bakvormen, tafelgrills en terracotta ovenschalen. In de jaren negentig komen daar ook allerhande schaaltjes bij in de 'Pop Keramik'-serie; die fröhliche Bananen-Schale, die herzlich schöne schlecken Schale, die Knusper-, Knabber-, Bonbon-Birne.
Scheurich heeft nu als motto 'mode voor planten' en komt daarom met vier seizoenscollecties per jaar. Het glazuurbakken van de vazen en potten vindt plaats in Kleinheubach. Enkele modellen worden in het buitenland gekocht en in de fabriek verfijnd. De firma is vooral te vinden op beurzen in Amerika, Italië en Duitsland om hun waren te verkopen aan winkelketens. Er werkten in 2009 ... 350 medewerkers
Scheurich heeft nu als motto 'mode voor planten' en komt daarom met vier seizoenscollecties per jaar. Het glazuurbakken van de vazen en potten vindt plaats in Kleinheubach. Enkele modellen worden in het buitenland gekocht en in de fabriek verfijnd. De firma is vooral te vinden op beurzen in Amerika, Italië en Duitsland om hun waren te verkopen aan winkelketens. Er werkten in 2009 ... 350 medewerkers
Scheurich is zelf niet in het bezit van elke vaas die het ooit gemaakt heeft. De recepturen voor de glazuren zijn wel bewaard gebleven, deels met foto, deels met namen van de desbetreffende vaas erbij.
Scheurich is nu ook de eigenaar van de naam Ruscha, maar niet van de originele mallen ervan.
De firma heeft geen winkel in de fabriek, maar in Kleinheubach bevindt zich 'der Keramik Basar' aan de Bahnhofstraße 12 en daar is een groot assortiment Scheurich-vazen en bloempotten te koop.
De dochter van Alois Scheurich trouwde met Hubert Baumann die als procuratiehouder de firma van succes naar succes leidde. Hij zorgde voor een vergroting van de export naar de rest van Europa en naar andere landen overzee. Echter kwam hij in 1980 door een tragisch ongeval om het leven. Inge Baumann nam de bedrijfsleiding over en bleef dit doen totdat haar zoon Peter haar in 1989 kon opvolgen. Daarmee is de ‘Keramikfabrik Scheurich’ vandaag de dag een familiebedrijf in de derde generatie.
Signatuur:
Scheurich maakte altijd gebruik van witte klei. De vazen zijn gesigneerd met ' W.GERMANY ' of ' WEST GERMANY' gevolgd door drie cijfers (die het modelnummer duiden), een streepje en twee cijfers (die de hoogte van de vaas aangeven).
Rond 1990 wordt 'WEST GERMANY' gewijzigd in 'Made in GERMANY' en dat zowel op de vaasvoet als op de gebruikte sticker. Het is niet mogelijk om de vazen te dateren aan de hand van de nummering, omdat nummers vaak hergebruikt zijn en niet oplopend zijn toegepast.
Scheurich is nu ook de eigenaar van de naam Ruscha, maar niet van de originele mallen ervan.
De firma heeft geen winkel in de fabriek, maar in Kleinheubach bevindt zich 'der Keramik Basar' aan de Bahnhofstraße 12 en daar is een groot assortiment Scheurich-vazen en bloempotten te koop.
De dochter van Alois Scheurich trouwde met Hubert Baumann die als procuratiehouder de firma van succes naar succes leidde. Hij zorgde voor een vergroting van de export naar de rest van Europa en naar andere landen overzee. Echter kwam hij in 1980 door een tragisch ongeval om het leven. Inge Baumann nam de bedrijfsleiding over en bleef dit doen totdat haar zoon Peter haar in 1989 kon opvolgen. Daarmee is de ‘Keramikfabrik Scheurich’ vandaag de dag een familiebedrijf in de derde generatie.
Signatuur:
Scheurich maakte altijd gebruik van witte klei. De vazen zijn gesigneerd met ' W.GERMANY ' of ' WEST GERMANY' gevolgd door drie cijfers (die het modelnummer duiden), een streepje en twee cijfers (die de hoogte van de vaas aangeven).
Rond 1990 wordt 'WEST GERMANY' gewijzigd in 'Made in GERMANY' en dat zowel op de vaasvoet als op de gebruikte sticker. Het is niet mogelijk om de vazen te dateren aan de hand van de nummering, omdat nummers vaak hergebruikt zijn en niet oplopend zijn toegepast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten